Dat was het dan alweer...

Zo wat is de tijd gevlogen! 3 maanden zitten er alweer op. Zit nu in een (weer) keurig opgeruimd huis, braaf op de bank in het namiddagzonnetje dit stukje te tikken. Graag wil ik jullie allemaal nog enorm bedanken voor al jullie reacties en natuurlijk voor het lezen.

Desalniettemin, wil ik jullie natuurlijk niet het laatste deel van de trip onthouden, want het Noordereiland en zeker ook Seoul waren errug de moeite waard!

Laat ik maar gewoon beginnen bij waar ik geëindigd was; mijn 30e (!!!???) verjaardag… Zoals ik de vorige keer al schreef hebben we de dag voor mijn verjaardag de oversteek gemaakt van het Zuider- naar het Noordereiland en zijn we aangekomen in Wellington. In Wellington vonden ze het blijkbaar niet nodig om een camping te hebben en aangezien wij niet zo veel zin hadden om of buiten de stad te zitten of om mijn verjaardag op een doodgewone parkeerplaats ergens in de stad te vieren hebben we onszelf maar getrakteerd op een fijn nachtje hotel. Uiteraard wel het beste 5 sterrenhotel van Wellington, want als je het doet moet je het ook goed doen ;-)
We kwamen met onze supermooie graffitikar de parkeerplaats opgereden om daar tussen alle dikke auto’s te parkeren, erg grappig. Toen we eenmaal op de kamer waren hebben we echt als 2 blije idioten echt een kwartier staan springen omdat het zoooo fijn was allemaal!

’s Avonds zijn we lekker bij een goed restaurant uitgebreid gaan eten en vervolgens hebben we de klok 0.00 zien slaan in een Irish pub (een van de weinige die nog open was – het was natuurlijk wel zondagavond?), zelfs nog kleine felicitaties gekregen van de live-band die aan het spelen was. Weet niet meer precies hoe laat we naar het hotel gingen, maar toen we de kamer binnen kwamen had Kreet blijkbaar gezorgd dat er een hele fijne fles champagne (die kon er ook nog wel bij!) met 2 glazen en bloemen klaar stonden. Dat is toch echt super! Verder krijg ik een kunstwerk voor boven onze bank (die we ook nog moeten kopen..) – daar zit momenteel nog een grote witte leegte. Cool!!!

’s Ochtends wakker gebeld door paps & mams en daarna na een hele fijne stortdouche en een uitgebreid ontbijt door naar het nationale museum (waar we uiteraard onze Hollandse vrienden Sjoerd en Esmee weer tegenkwamen!) om alvast wat kunstinspiratie op te doen. De rest van de dag hebben we in kunstgalerietjes doorgebracht tot we er genoeg van hadden en we Wellington hebben verlaten aan het einde van de middag.

Vanuit Wellington zijn we naar Waganui gereden aan de westkust, dat lag mooi op de route richting het Tongariro National Park waar we naar toe wilden. We reden ’s avonds de camping op en liepen daarna richting de keuken en de bbq en wie komen we weer tegen? Uiteraard… Sjoerd en Esmee! Echt te toevallig iedere keer! Natuurlijk samen even een drankje gedronken op mijn verjaardag en ’s ochtends zijn we allebei richting Tongariro gereden om daar een dag later de track te gaan lopen. We hadden verwacht onze vrienden daar nog wel tegen te komen, maar helaas was Waganui de laatste keer dat we elkaar gezien hebben.. Snuf! Je krijgt toch een band hè, na bijna 2 weken elkaar werkelijk overal tegen te komen en samen op te trekken.
Eenmaal in Tongariro heeft het weer eigenlijk voor de allereerste (en helaas niet de laatste keer) roet in het eten gegooid. Schreef ik de vorige keer nog dat we alleen nog maar zo’n mazzel hadden met het weer, nou dat had ik blijkbaar toch even moeten afkloppen…

Kreet en ik stonden namelijk ’s ochtends om 6.10(?!) klaar bij de receptie van de camping om naar de start van de ‘track’ te gaan (in Tongariro kun je een dag hike doen door vulkanisch en dus erg bergachtig gebied – wat een van de mooiste dagwandelingen ter wereld schijnt te zijn. Voor wie The Lord of the Rings films heeft gezien; Mordor is hier gefilmd) is de track die dag gesloten omdat het weer te slecht is boven 1500 meter (sneeuw en windsnelheden van 80 km per uur – is toch iets minder als je een berg probeert te beklimmen…). Dus helaas konden we terug ons bedje in.
Een paar uurtjes later, eenmaal weer wakker, hebben we besloten om richting Taupo te rijden, het grootste meer van Nieuw Zeeland wat ligt in de grootste krater ter wereld. Ik wilde namelijk erg graag daar een skydive maken! Helaas kon ook dat niet doorgaan ivm dezelfde reden: het weer. Wel gek want op de grond leek het weer echt prima, maar blijkbaar waaide het boven gewoon echt superhard. Het lijkt bijna wel alsof de combi Nien en skydiven niet zo mag zijn, want dit was de derde keer dat het me door de neus is geboord…

Dus dat was mijn skydive in Nieuw Zeeland en dat was Taupo. Toen zijn we maar doorgereden naar Roturua, echt de kern van het vulkanische gebied en de Maori-cultuur. Kreet vond het natuurlijk fantastisch al de vulkanische activiteit ivm zijn werk en affiniteit met geothermie. Maar moet zeggen dat we Rotorua allebei erg leuk vonden en we er 2 dagen zijn gebleven om allerlei geisers en spa’s te bekijken en om meer te weten te komen over de Maori’s. We zijn ook nog ’s ochtends een keer wezen hardlopen door ‘Redwood Forest’, echt een enorm bos met echt ENORME bomen, erg cool! Ben wel tot de conclusie gekomen dat ik wel weer even mag gaan trainen met lopen als ik dit jaar weer de Damloop wil gaan doen… Dat was iets minder!

Na 2 dagen Rotorua wilden we toch weer een poging gaan wagen om alsnog de Tongariro Track te gaan lopen, maar helaas was het weer boven nog steeds te slecht. Als het na 3 dagen niet zo mag zijn, dan houdt het op dus we hadden ineens ruimte voor iets anders! We zijn toen vanuit langs de Bay of Plenty gereden over de Pacific Highway (erg mooi!) met een aantal tussenstopjes en zijn ’s avonds gestopt bij Hot Water Beach in Coromandel Peninsula. Zo, dus dat hebben we ook nog weer even mooi meegepakt ;-).

In Coromandel uiteraard nog even wat tracks gelopen, waaronder die naar Cathedrals Cove – zie de foto – en natuurlijk ook nog even van Hot Water Beach zelf genoten. Het strand heet namelijk zo omdat als je een kuil graaft er echt heet water naar boven komt, je graaft daar dus gewoon je eigen spa waar je dan in kunt gaan zitten chillen. Best fijn! Voordat het zover was moest er natuurlijk eerst nog wat inspanning geleverd worden, want rapapapaaa…. we hebben ’s middags gesurfd! Dus Nien heeft op de valreep toch nog op een surfplank gestaan (nou ja, dat staan bleek vrij lastig…). Ze hadden namelijk beloofd dat de haaien hier toch echt altijd ‘achter het eiland’ bleven. Maar moet zeggen dat het ondanks dat ik het onwijs zwaar vond, het toch ook wel echt leuk was. Deed me echt weer denken aan het bodyboarden wat ik als kind altijd in Frankrijk deed.
Na een paar uur had ik geen vel meer op mijn knieën en had ik het ook wel redelijk gehad, maar Kreet was echt niet te stoppen en wilde direct plank en de hele reutemeteut gaan aanschaffen… Ben benieuwd of het nog een vervolg krijgt in Nederland.
Gelukkig daarna nog even een fijne privé spa gegraven om de spiertjes te verwennen (helaas heeft dat niet voldoende mogen baten.. Spierpijn de dag daarna! Au!) en toen zijn we langzaam richting Auckland gereden.

In Auckland hebben we nog 2 dagen doorgebracht met shoppen, filmpje pakken, lekker eten, beetje de stad bekijken, de haven bewonderen (de Louis Vuitton Regatta was bezig – erg gaaf) en we hebben nog een laatste track gelopen. Dat was wel leuk, de Coast to Coast Walk, een wandeling die zoals de naam al zegt van de ene kust naar de andere kust met Auckland in het midden loopt, was zeer de moeite waard en gaf ook een heel mooi beeld van de stad zelf.

En zo kroop langzaam onze laatste dag in Nieuw Zeeland dichterbij… Dus tijd voor het eerste deel van de vlucht huiswaarts! 5 films later werd de daling richting Seoul ingezet en dacht ik even dat ik het verkeerd had verstaan toen ze vlak voor de landing het weerbericht doornamen: 1 graad Celsius en sneeuw… Wat???!!! Ik heb niet eens een jas… Gelukkig nog wel down under een paar uggs gekocht, dus ik had wel schoenen ipv slippers. Kreet maar lachen natuurlijk, want die was met een leren jackie vertrokken. Uiteindelijk ben ik als een ware Michelinpop de eerste avond door Seoul gegaan, maar gelukkig werd het weer de 2e dag beter en 3e dag beter.

Maar wat een gave stad zeg! Grooooot vooral (23 miljoen inwoners in alleen al Seoul), maar ook echt schoon, rijk (af te lezen aan de dure auto’s en alle winkels) en erg vriendelijk mensen. En niet te vergeten, lekker eten! Ben groot fan geworden van Bibimbap, Het locale gerecht.
Dag 2 hadden we ‘s middags afgesproken met Michelle, een vriendinnetje van Kreet van vroeger, die nu met haar man en 4(?!) kinderen in Zuid Korea woont. ’s Avonds nog even gezellig met het hele spul samen gegeten en toen de kinders naar bed moesten zijn Kreet en ik richting het uitgaansgebeuren gegaan.
Dat was ook wel echt een bijzondere ervaring! Die Koreanen doen allemaal onwijs hun best zich hip aan te kleden (wat ze overigens ook prima lukt), waardoor we soms het gevoel hadden in een soort van Manga-film verzeild te zijn geraakt. Uiteindelijk zijn we in een van de grotere discotheken beland, waar we echt onwijs opvielen door ons westerse uiterlijk en vooral onze lengte. Wel echt gelachen want daardoor wilde iedereen vrienden met ons zijn en vooral samen met ons drinken. Want goeiemorgen wat zuipen die lui! Tequilla slammer is echt De grote hit daar. Toen we binnenkwamen waren alle Koreaanse vrienden nog vrij timide, maar hoe later hoe lammer en hoe losser. Erg grappig.

Toen zat ook ons Koreaans avontuur er alweer op en moesten we richting vliegveld. Zelfs het vliegveld was geweldig! Zo fijn shoppen dat we bijna onze vlucht naar Amsterdam hadden gemist… Oeps! We keken op de klok om 14.20 en schrokken ons kapot omdat ons vliegtuig om 14.20 zou vertrekken. Aaaah! Rennen, rennen, rennen naar de trein – eerst nog met een trein naar een andere terminal (stress!) toen rennen rennen rennen naar de gate waar mensen met walkietalkies ons al stonden op te wachten en het vliegtuig probeerden vast te houden. Na een sprint van zo’n 20 minuten konden we nog net snel het vliegtuig in en konden ze dan eindelijk de deuren dicht doen… Hoe gênant! Gelukkig hoefden we niet het hele vliegtuig door waar we natuurlijk allerlei boze gezichten zouden krijgen. Maar eind goed al goed, gelukkig het vliegtuig richting Amsterdam toch gehaald! En de vertraging werd in de lucht gewoon prima weer ingehaald zodat we op tijd op Schiphol waren voor de landing.
Zo op tijd dat toen we door de gate kwamen er nog helemaal niemand stond. We hadden er stiekem toch wel op gerekend dat we opgehaald zouden worden, maar nee hoor helemaal niemand te bekennen. Teleurstellend. Dus helemaal sip gingen we in de rij voor de treinkaartjesmachine staan, waar mijn moeder en oma in hun haast bijna frontaal tegen op botsten. Ook de familie van Kreet kwam er vervolgens aan, dus we werden toch nog door de hele happy family binnen gehaald. Soms helpt het alleen om op tijd te komen ;-)

Dus dat was het dan alweer! Nu weer lekker wennen aan het Hollandse, gaat prima overigens! En dan weer aan het werk… Dat zal ook wel weer even wennen zijn!
Wel ongelofelijk dat het er gewoon alweer op zit! Heb je ergens zo lang naar uitgekeken, is het gewoon alweer voorbij. De hoogste tijd om plannen te maken voor een volgende trip :-p

Nou, lieve lezers, dit was het dan! Dank nogmaals voor al jullie reacties!

Veel liefs,

Nienk

Enne, fijne Pasen alvast!