Nieuw Zeeland - Zuidereiland, wat een trip!

Hallo allemaal!

Daar zijn we weer… Het is ook dit keer alweer eventjes geleden…
Inmiddels zijn we alweer dik 2 weken verder en het Zuidereiland zit er alweer op! De tijd gaat zo snel hier en aan de andere kant ook weer niet.. We doen namelijk zo onwijs veel alleen al in 1 dag dat het vrijwel onmogelijk is om even de tijd te nemen om een stukje te schrijven, te internetten, laat staan een boek te lezen… Stress dus ;-) Nee hoor, het blijft natuurlijk wel vakantie ook al rijden we gemiddeld afstanden van zo’n 300 km per dag naast dat we bijna een hike of iets anders doen.

Even bellen of smsen is er trouwens ook niet bij, niet alleen door het tijdverschil van 12 uur (wij lopen hier 12 uur voor) als het hier dag is, is het bij jullie nacht – maar vooral doordat alles hier zo ongerept en afgelegen is dat er simpelweg geen bereik is.

Maar goed, laat ik bij het begin beginnen. Ons Nieuw Zeelandavontuur begon in Christchurch op het Zuidereiland zoals ik de vorige keer al schreef.

Mijn excuses alvast voor de lengte van het verslag, want we hebben zo veel gezien/gedaan dat het lastig wordt het een beetje kort te houden… Ik ga mijn best doen!

Goed, Christchurch is een stad met ong. 300.00 inwoners, beetje kneuterige maar wel leuke stad. Men zegt hier dat het de meest Engelse stad is in NZ, maar ons deed het vooral denken aan een middelgrote Nederlandse stad als Nijmegen, Arnhem of Enschede, (Nijmegen niet excuses… volgens Kreet komen alleen metropolen zoals New York, Tokio, ed. daarbij een beetje in de buurt) zowel qua groen als qua binnenstad deed het redelijk Nederlands aan. Een marktplein met kerk in het midden, leuke winkels, restaurants/grand cafés op z’n Nederlands met verwarmd terras en wereldkeuken. We zijn hier uiteindelijk 2 dagen gebleven, beetje van alles bekeken, en het exacte plan gemaakt wat we allemaal wilden zien in N-Z. en de route uitgestippeld en dag 2 natuurlijk onze prachtige bolide/nieuwe appartement opgehaald. Zie de foto’s. Deze bleek wat minder camper te zijn dan gedacht, maar meer een toyota familieauto/van omgebouwd tot een soort van camper met keukenblokje in de achterbak en zelfbouwbed. En vooral ook beschilderd met een hele puberale graffiti.. Vast heel cool als je een 18 jarige backpacker bent, maar nu redelijk triest om mee rond te rijden, maar alles went... Op de achterklep staat de tekst ‘save a tree eat a beaver’ en op de zijkant een bever met een fles drank in zn hand,’ liquor beaver’, wederom een ‘hilarische’ woordgrap! Gelukkig komen we onderweg mede campervrienden tegen met zo mogelijk nog triestere teksten op hun auto. Een kleine greep uit de teksten: ‘ She is just like Bridge, when u have a bad partner u can better have a good hand’ en ‘I am not a gynaecologist but I will have a look anyway’, haha, hoe triest!
Maar verder rijdt de bak prima door, hoef je niet al te bang te zijn voor steenslag op de lak met die graffiti erop en rijdt hij nog zuinig ook.

De tweede dag in Nieuw-Zeeland zijn we met onze miniatuurcamper ’s avonds richting het zuiden vertrokken, naar onze eerste stop Geraldine, een klein gehucht op de route naar Lake Tekapo. Eerste campingervaring was prima, alles erg schoon en goed verzorgd. ’s Avonds een eerste track gelopen (sterker nog, alleen niet gewandeld maar hard gelopen – de 1e keer hardlopen in 2 maanden en viel me eerlijk gezegd niet eens tegen!). Toen we tegen 21.00 fris en fruitig gedoucht het dorp ‘inliepen’ (oftewel 3 stappen naast de camping zetten) kwamen we al snel tot de ontdekking dat je er in Nieuw Zeeland vroeg bij moest zijn want het hele dorp zat allang op slot, zelfs de pub waar je ook kon eten ‘till late’ zoals ze op de deur hadden staan, zat dicht. Uiteindelijk heerlijk gedineerd met sandwiches van de Shell onder begeleiding van een gemberbiertje met als toetje gele m&m’s…

Wat wel een interessante constatering is, is dat ik hier in tegenstelling tot Australie verreweg niet meer de oudste ben! Sterker nog wij zijn veelal de jongsten, het publiek bestaat veelal uit grijze pensionado’s die op hun schandalen met wapperende baard (de mannen), lange grijze vlechten (de vrouwen) in vooral hele praktische in plaats van mooie outdoor-outfitjes en terend zemelen en tofu het land verkennen. Rond 9 uur ‘s avonds liggen de meeste mensen al op bed in en is het donker op de camping. Heel stil dus maar, no worries we vermaken ons prima, maar voor nachtleven hoef je niet naar Nieuw-Zeeland te komen!

Na Geraldine zijn we richting Queenstown in het zuidwesten gereden. De route er naartoe was echt geweldig, super vergezichten, bergen, meren en ongerepte natuur. Ook allemaal goed te rijden, de wegen zijn perfect. Onderweg hebben we bij Lake Tekapo (het blauwste meer wat ik ooit heb gezien, echt prachtig!) gepicknickt.

Het stikt hier echt van de extreem blauwe meren omringd door schitterende bergen met al dan niet besneeuwde toppen. Het was toch een behoorlijke afstand van Geraldine naar Queenstown. Het landschap maakt het rijden meer dan de moeite waard, het is overal prachtig en afwisselend, ieder uur waan je je ook weer in een totaal ander land; het is alsof je binnen een uur van Noorse fjorden naar Zuid Franse goudgele velden rijdt en dat soms via droge bergen als in Andalusië. Ongelofelijk wat een diversiteit. We zitten de hele tijd tegen elkaar te roepen van “Wow, check dit!”, “Hee, zag je dat?”, “Wauw”, kortom de “Oehs en Ahs” zijn niet van de lucht.

In Queenstown (DE extremesport stad van NZ) nog even bij een bungyjump site gekeken (de eerste commerciële bungyplek ter wereld), mij niet gezien! Kreet heeft het al wel eens gedaan en probeerde mij eraan te praten, maar mij niet gezien.
Queenstown was verder vrij toeristisch en uiteraard ligt het aan een groot bergmeer.Veel leuke winkeltjes en mooie tracks rondom het dorp (wij hebben de Garden Track gelopen).

Dag erna snel in de auto gesprongen om richting de volgende bestemming Te Anau te rijden van waaruit we naar de Milford Sound wilden, Fjordenland in het zuidwesten van het eiland. In Te Anau, uiteraard weeeer een bergmeer, we hebben hier geluncht maar niet zo bijzonder om er de rest van de dag te willen blijven. Dus direct door in de auto om de super ‘scenic’route naar Milford te rijden. Niks te veel gezegd door de lokale VVV hier, de weg tussen Te Anau en Milford is inderdaad echt ook weer geweldig. Prachtige natuur, en mooie tracks langs de route , die keurig staan aangegeven met een bord en zelfs de looptijd erbij (we hebben onze rit uiteraard dan ook een paar keer onderbroken om te hiken en watervallen ed. te bekijken). Ook gelijk onze eerste kennismaking met onze kleine stekende zwarte vrienden, de zandvliegen, iets minder relaxt maar gelukkig is daar effectieve spray tegen te koop.

Mooiste tot nu toe is eigenlijk vooral het vele niets! Dat is ook zo kenmerkend voor NZ (of iig het Zuidereiland want het Noorden hebben we natuurlijk nog niet gezien); de natuur is echt overweldigend mooi en vooral ook heel ruig. Zo ruig dat er vrijwel geen mensen (kunnen) wonen en het dus eigenlijk helemaal ongerept is op de wegen en de parkeerplaatsen bij de tracks na.
Het grappige is wel dat je na uren zonder mensen zodra je een stad of een dorpje inrijdt het hele toeristische circus op je afkomt. Compleet met flyers voor georganiseerde toer hier, andere activiteiten daar. En natuurlijk stikt het daar dan ook van de campers en toeristen , maar gelukkig zie je die toch vooral in/om de dorpjes en op de parkeerplaatsen bij de tracks.

Goed, terug naar onze route richting Milford Sound. Door alle mooie onderbrekingen waren we vrij laat in Milford alwaar de enige camping in de verre omgeving vol bleek te zijn… Wat nu? Verder bleek er verder niet iets van een dorp te zijn in de buurt. Toen maar doorgereden om een geschikt plekje te zoeken om wild te kunnen kamperen, maar we kwamen al vrij snel bij de haven, van waar de cruiseschepen vertrekken voor een tour door de fjorden, met een parkeerplaats en een kroeg. Gelukkig was die nog open en op aanraden van de barman gewoon op de parkeerplaats blijven kamperen naast het bord “no overnight camping”… net als vele anderen. Gelukkig geen boete gekregen en we waren ’s ochtends zo op 5 minuten lopen afstand voor onze boottocht door de Milford Sound…

De boottocht was echt schitterend. De Sound (zo noemen ze een fjord hier) zit vol met de mooiste watervallen, zeehonden en dolfijnen – echt te cool! De fjord komt uit in zee waardoor met een combinatie van heel veel zoetwater door de vele regen hier bovenop het zoute zeewater een bijzondere combinatie, waar dus ook vele dieren op af komen.
Zoals gezegd dus zeehonden gezien (kan me niet herinneren dat ik die ooit eerder in het wild heb gezien) – echt zooo gaaf.. En verder kwam er een groep van 8 dolfijnen bij onze boot op de boeggolf mee surfen ook echt te vet! We hebben hier ook een filmpje van, zullen het proberen te posten. Kortom, het was een indrukwekkende ervaring met die muren die boven je uit torenen, watervallen die naar beneden denderen en in de verte mistige bergen en het donkerblauw water vol met natuurlijk de dolfijnen en zeehonden.

We hebben tot nu toe ook echt onwijs mazzel gehad met het weer, we hebben alleen nog maar ’s nachts regen gehad, en toen we de Milford Sound uitreden begon het ook flink te regenen – maar toen zaten wij dus allang weer droog in de auto. Aan de Westcoast (ook wel Wet coast) valt namelijk ieder jaar zo’n 7 meter regen (?!), in zo’n 360 dagen per jaar, dus dat was pas ECHT mazzel! Maar een uur verder was het alweer zonnig, ook erg apart aan N.Z., je rijdt een tunnel door en aan de andere kant van de berg is het prachtig weer.

Onze volgende bestemming werd Wanaka (jep, weer aan een groot bergmeer). Niet ver van Milford hemelsbreed maar omdat er flinke bergkam in de weg staat (hoe vervelend) moet je vanuit Milford weer helemaal terug naar Te Anau want dat is de enige weg om er te komen, eventjes ong 150 km terug naar het zuiden en dan weer 150 km naar het noorden. Aangezien de route zo mooi was, was het geen straf en hebben we nog een paar tracks kunnen lopen die we nog niet hadden gedaan. Op weg naar Lake Wanaka maar we zijn uiteindelijk gestrand in Arrowtown (vlakbij Queenstown) waar we ‘even’ een terrasje gingen pakken om door te gaan naar Wanaka. Arrowtown bleek zo’n leuk stadje dat we maar zijn gebleven, wat een goede beslissing was want we hebben ’s avonds ook nog eens heerlijk gegeten. Staat in onze top 3 van de beste NZ restaurantjes. Arrowtown is een schattig oud goudzoekersstadje met allerlei Victoriaanse houten huisjes, leuke winkeltjes en gezellige tentjes.

De ochtend daarop via de Crown Pass (uiteraard ook weer mooi) naar Wanaka gereden waar we even ‘gepootjebaad’ hebben, beetje rondkijken – leuk maar weer een prachtig meer met bergen (we worden inmiddels ook wel een beetje blasé ervan…) dus we besloten door te rijden om alvast zo dicht mogelijk bij de gletsjers in de buurt te komen zodat we wellicht nog tijd over zouden hebben voor andere plekken waar we ook naar toe wilden maar die tijdtechnisch niet helemaal in de planning pasten. Dus zo gezegd zo gedaan, via de Haast (berg) Pass op die dag verder gereden dan de aanvankelijke planning was (wederom echt van het ene fototafereel naar het andere schilderachtige plaatje) naar Haast Beach gereden, de bergen uit ben je ineens vlakbij bij de zee. Prima camping daar vlakbij het strand (bleek ook een zeer geliefde plek te zijn voor onze zandvliegvrienden…). Daar hebben voor het eerst gezellig onze stoeltjes en tafeltjes uitgeklapt, glaasje wijn erbij en ons eigen camping-diner in elkaar geklust… We hadden vaak de mooiste plannen over ’s avonds bbq-en, maar dat mondde dus vooral uit in iedere avond lekker uiteten omdat we meestal ’s avonds vaak pas laat ergens aankomen en we dan toch zoveel mogelijk van de stadjes/dorpjes willen zien en meemaken. Typisch… Haha!

In Haast Beach ‘s avonds een prachtige zonsondergang gekeken op het strand (zucht…) en ’s ochtends richting de gletsjers. Het eerst kwamen langs de eerste van de gletsjers op ons ‘got to see ‘- lijstje, de Fox Glacier (deze gletsjers zijn bijzonder omdat ze heel ver het dal inkomen en ook vlakbij de zee) hiervan slechts foto’s van gemaakt op afstand. Na de lunch zijn we naar het dorp Franz Joseph gegaan waar we ook echt de F.J.-gletsjer op zijn geweest. Dat was zoooo gaaf! Echt de klimijzers (ook errug praktisch) onder en gaan. Weer echt een vette ervaring! Bizar idee ook om ’s ochtends nog op het strand te staan en ’s middags met je ijzers op een gletsjer.

We zeggen bijna iedere keer tegen elkaar dat dit wel weer een van de hoogtepunten was, maar de gletsjer blijft er ook zeker één…

Na een dag klimmen en vooral alle ‘reisstress’ hadden we onszelf een dagje verwennerij toebedeeld. We zijn vanaf westkust richting ooskust door honderden kilometers bos en bergen naar Hanmer Springs in midden van gereden (even een stukje rijden van zo’n 380 km…) waar we onszelf hebben getrakteerd op een fijne massage en een beetje rondpoedelen in de thermale baden. Ha, wat fijn! Helemaal losgekneed en ontspannen na een lekker hapje en drankje (ik heb het nog niet gehad over de briljante witte wijnen hier...top!) ons bedje ingeschoven. We konden helaas op geen enkele camping meer terecht omdat de recepties allemaal gesloten waren (?) en omdat we het een beetje lomp vonden toch gewoon een camping op te rijden zijn we maar weer gewoon ergens gaan staan na de positieve ervaring van de vorige keer. Vooral ook lekker goedkoop na een dagje verwennerij – we blijven natuurlijk Hollanders ;-). Nou, dit keer werden we dus mooi op onze camper geklopt! Best schrikken ineens, maar allebei net gedaan alsof er niemand thuis was..
Daarna waren we natuurlijk wel klaarwakker en paranoia en bij ieder autogeluid of licht weer moesten we wel snel even tussen de gordijntjes door loeren. Haha! Niet echt relaxed, dus na een half uur gluren toch maar de knoop doorgehakt en op zoek gegaan naar een andere plek.
We reden om 1.00 ’s nachts door Hanmer Springs te dwalen op zoek naar een plekje om te staan, alle parkeerplaatsen gezien en nergens mocht je staan of het was te spooky afgelegen. Uiteindelijk toch een plekje gevonden waar we ook geen ‘verboden te overnachten’- bordje konden bespeuren en dus snel ons appartement daar neergezet en ons schoonheidsslaapje vervolgd.
’s Ochtends om 9.00 (we wilden net opstaan) werd er weer geklopt door de lokale bewakingsdienst met het verzoek of we heel snel weg wilden gaan omdat het ook daar verboden was te kamperen… Mmm… Toch niet altijd optimaal dat wild-kamperen!

Doordat we wat tijd hadden bespaard door Wanaka te skippen van de planning hadden we toch nog tijd Kaikoura aan de oostkust te bezoeken. Een highlight om te bezoeken doordat je er dolfijnen, zeehonden en walvissen kan spotten. Na het ontbijt die kant opgereden.
We hadden wederom ontzettend mazzel, want we konden door 2 afzeggingen nog dezelfde middag mee op een boot om te gaan ‘walvis spotten’. Wat was dat COOOOL!!! Op een snelle catamaran-motorboot, met een hydrofoon om de walvissen onder water te kunnen opsporen. We hebben 2 potvissen gezien, die beesten zijn zo enorm, echt superindrukwekkend. Zie de foto’s.
Verder nog wat kiekjes geschoten van albatrossen naast de boot, die zijn ook echt HUGE. Een spanwijdte van zo’n 3,5 meter… Dit staat ook zeker weer op het lijstje van hoogtepunten.
Kaikoura zelf was ook een leuk stranddorp, prima camping vlak aan zee, ochtend daarna nog een gave wandeling gemaakt langs 2 zeehondenkolonies . Ben echt verliefd op zeehonden, ze zijn zo schattig...

Het einde van onze tocht op het Zuidereiland kwam al langzaam in zicht. Met nog een bijzondere highlight in het vooruitzicht, Abel Tasman National Park, door veel mensen aangeraden.
Een groen regenwoud aan de noordkust met prachtige baaitjes, eilandjes en azuurblauwe zee, wat je kan verkennen te voet en met een zeekajak.

We hadden op Franz J Glacier een heel leuk Nederlands stel ontmoet die 8 maanden op wereldreis zijn en die kwamen we puur toevallig op weg naar Abel Tasman weer tegen en zijn vervolgens samen met hen het nationaal park gaan verkennen.
We hadden besloten dit onder andere per zeekajak te gaan doen.
Toen we ’s ochtends vertrokken was het perfect weer om te kajakken; strak blauwe lucht, hele mooie blauwe zee die niet al te ruig was. Er was wel voorspeld dat het wat ging waaien in de middag.. We zijn om een paar eilandjes rondgevaren en hoopten om naast allerlei vogels ook nog een paar zeehonden te zien. Dat is gelukt!
De meeste babyzeehondjes waren rond de Kerst geboren en zijn nu maar een paar maanden oud superspeels, en heel cute natuurlijk! We hadden er bijna eentje op onze boot zitten, te cool! Na een korte hike door de heuvelachtige jungle geluncht op een prachtig strand. Eenmaal terug op het strand waar we de kajaks hadden achtergelaten, was het even schrikken! De zee zag er toch wel ietsje anders uit dan in de ochtend… Lees: keiharde wind en enorme golven. Oeps!
We moesten natuurlijk toch terug, dus toch het water maar in. Het was al een hele uitdaging om überhaupt het strand af te komen, maar eenmaal op open zee was het gewoonweg doodeng. Kreet en ik hebben ruim 2 uur lang (?!) werkelijk op volle kracht moeten peddelen, dwars door de golven, want niet peddelen betekent dat je direct controle over boot kwijtraakt en je zo kan omslaan en dat wil je echt niet op zee in dat weer!
Na 3 uur afzien, met stuurman en drill-instructor Kreet achterin en Nien als golfbreker voorop, werden we uiteindelijk onder applaus als ware helden ingehaald. We bleken de enige kajak te zijn die het terug had gehaald! De anderen waren allemaal gestrand ergens in het park op een strandje en werden opgepikt door bootjes. De mannen die ons wilden feliciteren moesten eerst de peddel uit mijn handen wrikken zo verkrampt waren m’n handen! Dolblij en met enig gevoel van trots dat we het als enigen gehaald hadden, was het tijd voor een fijne douche.
Ik zag er echt heeeeeel goed uit: bloeddoorlopen ogen van het zoute water, snot tot aan mijn oren, zoutkorsten van wenkbrauwen en een witte piekerige zoutpruik… erg sexy! Had behalve verkrapte handen ook echt kramp in mijn kaken van het letterlijk en figuurlijk dus doorbijten. Begrijp nu waar die uitdrukking vandaan komt... Wel weer een hele ervaring, Kreet en ik kunnen volgens mij zo door voor het Olympisch zeekajakken en we zijn nu onsterfelijk bij de pro’s in Abel Tasman.
Gelukkig bleken onze Nederlandse vrienden en de rest van de kajakkers ook ongedeerd aan wal te zijn gekomen, maar het duurde nog een tijd voordat alle gestrande kajakkers waren opgepikt met bootjes uit het park.
Anyway, we hebben het ook vooral samen overleefd en vinden elkaar nog steeds lief, we hoorden dat dat bij stelletjes wel eens anders was na een dagje kajakken…

Afgelopen zaterdag hebben we Abel Tasman achter ons gelaten en zijn we naar het Marlborough wijngebied gereden (waar dus al die heerlijke witte wijn – mijn favo zijn de verschillende de Sauvignon Blanc variaties van hier). Behalve het landschap en de wijngaarden bekijken, hebben we natuurlijk ook wel even een paar wijntjes geproefd bij een en van de wijnhuizen.
s’Avonds op weg naar onze laatste overnachting op het Zuidereiland een stukje door de Marlborough Sounds (weer fjorden dus) gereden (kun je toch nog maar even meepakken) naar een leuke camping waar we wederom onze Nederlandse maten weer tegenkwamen.
’s Ochtends vakbij de camping na een mooie wandeling naar waterval nummer 1000 terug langs de fjorden richting Picton alwaar de ferry om ons naar het Noordereiland te brengen vertrok.

Dat was dus alweer het Zuidereiland, de tijd gaat hard, ook al zien we ontzettend veel.

We zitten nu op de boot en varen door de fjord en zullen het einde van de middag aankomen in Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland, waar ik vanavond om 0.00 mijn 30 (???!!!) verjaardag kan gaan inluiden!

Time flies when you’re having fun! Niet alleen qua reis maar dus ook qua jaren…

Tot de volgende keer! Beloof dat dat iets sneller en vooral een stuk korter zal zijn dan dit keer.

Veel liefs,

Kreet & Nien

PS, door gebrek aan internet zijn we inmiddels al weer ruim en breed op het Noordereiland en ben ik vandaag mijn verjaardag aan het vieren!!! Hiep hiep hoera, ik ben 30 jaar…! Maar de details daarover komen de volgende keer!